Dünya Çocuk İstismarını Önleme Günü(World Day for the Prevention of Child Abuse), her yıl 19 Kasım tarihinde bir farkındalık günü olarak düzenlemektedir. Çocuklara yönelik istismarı önleme kültürü oluşturmayı hedeflemektedir.
Bir sivil toplum kuruluşu olan Kadınlar Dünya Zirvesi Vakfı (WWSF-Women’s World Summit Foundation) 2000 yılında, 19 Kasım gününü ‘Dünya Çocuk İstismarı Önleme Günü’ olarak ilan etmiştir.
2000 yılında toplanan Dünya Kadın Konferansı, uluslararası çapta hükümetleri ve Sivil Toplum Kuruluşları (STK)’nı, Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Bildirgesinde yer alan Madde 19 ve 34 konularında daha aktif rol almalarını sağlamak için, 19 Kasım gününü Dünya Çocuk İstismarını Önleme günü olarak belirlemiştir.
Çocukların Cinsel İstismarı, Suiistimali ve Şiddetinin Önlenmesi ve İyileştirilmesi için Dünya Günü
Birleşmiş Milletler Genel Kurulu ise, 7 Kasım 2022’de aldığı A/RES/77/8 sayılı Kararı ile Cinsel istismar ve suiistimale karşı Sıfır Tolerans politikasının uygulanması için 18 Kasım‘ı “Çocukların Cinsel İstismarı, Suiistimali ve Şiddetinin Önlenmesi ve İyileştirilmesi için Dünya Günü” olarak belirlemiştir.
BM sistemine bağlı tüm kuruluşlar ve diğer ilgili taraflar, tüm Üye Devletler, diğer uluslararası kuruluşlar, dünya liderleri, din adamları, sivil toplum kuruluşları, akademik kurumlar ve özel sektör dahil olmak üzere sivil toplumu ve diğer ilgili paydaşları her yıl Çocuk Cinsel İstismarı, Suiistimali ve Şiddetinin Önlenmesi ve İyileştirilmesi için Dünya Günü’nü her birinin en uygun gördüğü şekilde anmaya davet etmektedir. Tüm uluslararası toplum, çocukların cinsel istismarına ve suiistimaline karşı farkındalığı artırma ve mağdurların haklarını savunma taahhüdüne bağlı kalarak adaleti sağlamaya ve mağduriyetleri engellemeye teşvik edilmektedir.
Karar, çocukların onurunu ve şiddetten uzak bir yaşam sürme hakkını öncelik olarak belirlemiştir. Çocuk istismarı, insan ticareti, işkence ve çocuklara yönelik her türlü şiddet biçimlerini sona erdirmenin tüm dünya ülkelerinin görevi olduğu vurgulanmıştır.
Birleşmiş Milletler Kararı,
- Özellikle kız çocuklarının, çevrim içi ve çevrim dışı zorla cinsel ilişki ve cinsel istismara maruz kalma riskine,
- Çocuk istismarı mağdurlarının çoğunun utanç, damgalanma ve korku nedeniyle adalet arayamadığına veya destek talep edemediğine,
- Bu mağdurların ömür boyu sürebilecek fiziksel ve ruhsal sağlık sorunları yaşadığına vurgu yapmaktadır.
Çocukların Korunamaması Küresel Bir Sorun
Türkiye Cumhuriyeti’nin de kabul ettiği Birleşmiş Milletler Çocuk Haklarına Dair Sözleşmesine göre 18 yaşından küçük her insan çocuktur.
Çocukların ya da ergenlerin ana-babaları, onlara bakıp gözetmek ve onları eğitmekle görevli bireylerdir. Vasi, veli ya da yabancı kişiler tarafından yapılan, bedensel ve/veya psikolojik olarak sağlıklarına zarar veren fiziksel, duygusal, cinsel ya da zihinsel gelişimlerini engelleyen tutum ve davranışlar ‘çocuğa yönelik ihmal ve istismar’ olarak tanımlanmaktadır.
Çocuk istismarcıları; aile bireyleri ve çocuğun bakımından sorumlu olan kişiler, arkadaşlar, akrabalar, yabancılar, çocukla ilişkisi olabilen görevliler, işverenler ve diğer çocuklar olabilir.
Çocuklara ve gençlere yönelik şiddet ve istismar, cinsel istismar, çocuk ticareti , çocuk yaşta evlilik, seks turizmi ve zorla çalıştırma gibi birçok biçimde gerçekleşebilen dünya çapında bir olgudur Uluslararası araştırmalar, her 4 kız çocuğundan ve her 9 erkek çocuktan birinin cinsel istismara uğradığını ortaya koymaktadır.
Dünya Sağlık Örgütü tarafından çocuğa yönelik 4 tip kötü muamele tanımlanmıştır;
1. Fiziksel İstismar: Çocuğa karşı; sağlığına, yaşamına, gelişimine veya onuruna zarar veren ya da zarar verebilme olasılığı yüksek, kasıtlı fiziksel güç kullanılmasıdır.
2. Cinsel İstismar: Çocuğun tam olarak anlayamadığı, onay vermesinin mümkün olamayacağı, gelişimsel olarak hazır olmadığı ya da toplumun yasalarına, sosyal normlarına aykırı olacak şekilde bir cinsel etkinliğe dahil edilmesidir
3. Duygusal İstismar: ebeveyn ya da çocuğa bakan kişinin davranışları ya da sözleriyle çocuğun ruh sağlığını bozacak etkide bulunması ve çocuğun bu nedenle büyüme gelişme ve ruh sağlığı açısından genetik kapasitesine ulaşmasının engellenmesidir.
4. İhmal: çocuğa bakmakla yükümlü kimselerin; çocuğun beslenme, giyinme, barınma, eğitim, sağlık, diş sağlığı ve sevgi gibi temel gereksinimlerini karşılamada ihmal göstermesi, çocuğun beden ve ruh sağlığının veya bedensel, duygusal, sosyal ya da ahlaki gelişiminin engellenmesidir.